روانشناس ها می گن نوشتن افکار و درد دل هات برای خودت می تونه بهت کمک کنه دردها رو از خودت دور کنی. تو همون لحظاتی که می نویسی به نظرم تا حدودی درسته. چون احساس می کنی داری با یکی که می فهمه و درک می کنه صحبت می کنی. ولی انگار یه حسی تو درون آدم هست که تا وقتی واقعا کسی نوشته هات نخونه و درک نکنه احساس خوبی نداری. احساس تنهایی واقعا حس بدی اه. تنهایی از این نظر که کسی هم فکر و هم درد تو پیدا نشه. تو روایات هست که مثلا وقتی حضرت خدیجه (س) خیلی احساس تنهایی می کرد سه زن بهشتی به ملاقاتش رفتن. همسر فرعون، خواهر موسی (ع) و مادر اسماعیل (ع). ادم تو تنهایی هاش دلش یه همچین چیزی می خواد! وقتی تو دنیا تکی و مثل تو پیدا نمی شه دلت می خواد با آدم های تک مثل خودت دیدار کنی و حرف بزنی. آدم های دیگه همه تو یه دنیای دیگه ان و تو یه توهمات دیگه غرق ان و اصلا نمی فهمن تو چی می گی! نه علاقه ای دارن و نه می فهمن و نه درک می کنن. خیلی سخته!
درباره این سایت